Oostenrijk: Grossglockner (3797 m)

Gelukt!
Op 6 augustus 2008 om 9:50 uur stonden we op de top.

























(Nou ja, op deze foto zaten we.)

Pasterze-gletscher en Grossglockner (links in de wolken) vanaf de Franz Josefshöhe





















De top van de Grossglockner






































Op 3 augustus staan de ‘helden’ klaar op de parkeerplaats bij het Lucknerhaus bij Kals, aan het begin van de wandeling door het Ködnitztal naar de Stüdlhütte. Het weer is die morgen zonnig, maar achter in het dal hangen de wolken al weer zwaar van de regen. De voorgaande twee weken was dat het patroon: een paar uur mooi weer, maar dan weer regen en onweer, hoger in de bergen vergezeld van hagel en sneeuw. Op meer dan een halve dag goed weer konden we niet rekenen, dus we hebben de tocht in stukken van 4-5 uur gehakt, met een extra overnachting.
Na twee weken training en selectie bestaat het A-team uit; Jos en Tamara Griffioen, Wouter Vrolijk en Maarten Pronk, en ikzelf. We laten zes familieleden in spanning op de camping achter.



















De Stüdlhütte blijkt een verrassend goede keuken te hebben. Sommige gasten lijken vooral daarom naar deze hut te komen. Gezellig met een paar vrienden een dagje wandelen en lekker eten in de bergen, en dan de volgende dag weer naar beneden.





In de hal van de hut hangt een klimmer ….
Dat geeft weer een heel nieuwe betekenis aan het begrip artificieel klimmen…



















De route die wij gaan volgen is de normaal-route, met een over-nachting in de Erzherzog Johann Hütte op de Adlersruhe.




moeilijkheidsgraad: PD, gletsjer 35°, UIAA II




















De volgende ochtend is het stralend weer. We staan hier op de aanbindplek voor de Ködnitzkees (Kees = gletsjer).
De zuidkant van de Grossglockner ziet er duidelijk anders uit dan de imposante oostkant.
Het spoor over de gletsjer loopt naar rechts uit beeld…..
…en dan omhoog de rotsen op.


















Er volgt een aardige, met staalkabels gezekerde klim over de rotsen naar de hut, die op het topje van de schouder staat.
De instap van deze rotspassage vanaf de gletsjer is nog het lastigste.

De verdere klim naar de top van de Grossglockner gaat naar links, over de gletsjer net achter de hier zichtbare kam.

Erzherzog-Johann-Hütte (3454 m)












Zo ligt de hut erbij met mooi weer. Zoveel geluk hebben wij niet. We zitten een dag in de hut vast, omdat de berg volledig in de mist zit.
Terwijl de berggidsen hun arme klanten de berg op slepen (morgen komen weer nieuwe klanten, nietwaar), blijven wij lekker in de warme hut. Lezen, schaken, puzzelen - ach, je komt zo’n dag wel door.



























Het uitzicht vanaf het bordes is best imposant, als er eens een gaatje in de bewolking valt.
De gletsjer aan de oostzijde ziet er zo spannend steil uit dat we besluiten om toch maar weer aan de zuidzijde af te dalen. Maar eerst moeten we nog omhoog…























Laten we van de gelegenheid gebruik maken om het aantrekken van de klimgordels nog eens goed te oefenen.




















Na een korte nachtrust in het Lager begint de topdag.




















Zo’n zonsopgang is altijd extra mooi als je op de berg bent.




















Als we bij de gletsjer aankomen, ligt de top al in de eerste zonnestralen.
De route loopt via de smalle sneeuwtong linksboven (het “Glocknerleitl”).

















In de gidsen wordt gewaarschuwd voor de Wächte (overhangende sneeuwgraat) op de Kleinglockner.
De rotsgraat blijkt echter sneeuwvrij en kurkdroog. Dat is lekker klimmen. Alleen in de Scharte tussen Klein- en Grossglockner ligt een smalle reep sneeuw, dus dat doen we goed gezekerd en extra geconcentreerd.
Jammer dat het zo druk is. Op de sleutelpassage is het dringen geblazen tussen de stijgers en de afdalers.
Hierdoor, en omdat we de hele route gezekerd klimmen, doen we er drie uur over om op de top te komen.























Op de hele rotsgraat staan stalen palen om aan te zekeren.














Om 9:50 uur staan we bij het topkruis.
Een imposant geval, vol herinneringsbordjes en met boeddhistische gebedsvlaggetjes eraan.






















Top of the World. Nou ja, van Oostenrijk.




















De Franz Josefs Höhe gezien vanaf de top. Vreselijk, zo’n gigantische parkeergarage midden in de bergen.




















Het weer houdt zich goed, dus we kunnen diezelfde dag nog afdalen.
Via een iets andere, extra spannende route door hetzelfde Ködnitztal terug naar het Lucknerhaus, waar we door Ruud Vrolijk opgehaald worden. Met enige vertraging, omdat hij aan de andere kant van de berg op ons stond te wachten…