Aan het begin van de derde week is het dan eindelijk stabiel mooi weer. Ideaal voor de beklimming van de Mont Blanc. Helaas is het merendeel van Team A al naar huis ... Alleen Maarten en Wouter zijn er nog, en ik zei de gek.
De boys zijn sterk genoeg voor de hoofdtop, maar te onervaren om het met zijn tweeën te doen, en ik heb onvoldoende conditie. Dus dan gaan we maar voor de troostprijs: de Mont Blanc du Tacul (4248 m). Een prachtige berg op zichzelf, en met een goede familienaam. Kunnen we toch zeggen dat we een Mont Blanc beklommen hebben ;) En een mooi hoogterecord voor de jongens.
De aanloop is een eitje. Met de kabelbaan naar de Aiguille du Midi (3778 m), dan afdalen richting de Col du Midi (3550 m) en weer omhoog naar de Réfuge des Cosmiques (3782 m). Leuk voor een zonnige middag.
Vanaf het terras van de Aiguille eerst maar eens een paar foto's.
Op dit ruggetje rechts staat de hut. Links zie je een tentenkamp, voor de
diehards die geld willen sparen of de hut te druk & lawaaiig vinden. Er loopt een breed (afdaal)spoor naar het begin van de route.
In het beijsde tunneltje van het kabelbaanstation moeten alle klimspullen aangetrokken worden. Ik ben zoals altijd weer van alles kwijt, dat ik zoals altijd na vijf minuten groeiende paniek dan toch onderin de rugzak terugvind... En dan moet je je een weg naar buiten banen, door een meute toeristen heen. Japanse schoolmeisjes, zo te zien. Doen geen stap opzij voor een paar zwaar bepakte aangelijnde alpinisten. Ik onderdruk de neiging om mijn stijgijzers oneigenlijk te gebruiken.
We moeten meteen aan de bak: afdalen over een smal en steil sneeuwruggetje met gapende afgronden aan weerszijden. En lekker druk met tegenliggers, uiteraard. Er is hier en daar net genoeg plaats om naast het spoor te gaan staan. Al met al duurt het langer dan verwacht voor we beneden op de gletsjer staan.
De laatste stijg naar de hut valt me toch weer wat tegen. De grote hoogte doet zich gelden. Een jong trekpaard voor je aan het touw is dan wel prettig :)
De hut is druk, maar niet overbezet zoals de Gouter-hut altijd is. Er hoeft niemand op de banken of onder de tafels te slapen. Het eten gaat in twee ploegen, en dat is prima te doen. De vroegste vogels voor morgen (MB hoofdtop) eten in de eerste ploeg, en gaan dan naar bed. Dus na de tweede ronde is het rustig in de gelagkamer.
Aan tafel zitten we naast een jong Belgisch paar, dat hier pittige rotsbeklimmingen doet. Dat is andere koek dan dat sneeuwstampen van ons. O.a. de oostgraat van de Tacul. We zien de hele avond klimmers van de top komen, die deze route gedaan hebben. Lijkt me niks. De hele dag spannend rotsklimmen en dan nog in schemering en avonddonker een paar uur afdalen.
Deze route, links op de foto, blijkt behalve populair ook gevaarlijk te zijn. Althans, de helikopter vliegt af en aan, en haalt een paar klimmers van de berg. Blijkbaar is er één gewonde. Zijn maatje wordt eerst afgezet op de Col, en dan pikken ze zijn maat uit de wand en vliegen direct naar beneden, waarschijnlijk naar het ziekenhuis. Een uurtje later wordt de ander opgehaald van de Col. Ongetwijfeld flink verkleumd...
Ook de volgende ochtend bij het ontbijt zien we dat weer gebeuren. Zijn dat klimmers die de nacht in de route hebben gebivakkeerd?
's Avonds zien we links van de route een klein ijslawine naar beneden komen, en rechts van de route een hele
serac (ijstoren) omvallen. Daar staat deze wand om bekend. Een paar jaar geleden is daar nog een groep alpinisten bij omgekomen, toen een grote
serac over de route viel. De huidige route lijkt veilig tussen de gevarenzones heen te laveren...
Het uitzicht vanuit de gelagkamer is fantastisch, en de zonsondergang spectaculair gekleurd.
's Nachts is het onrustig in de hut. De geluidisolatie van de kamers laat te wensen over, dus je hoort allerlei groepen in de weer zijn met klimmateriaal en zo. En er zit een spleet tussen het plafond en de muur, zodat er steeds licht uit de badkamer naar binnen valt. De ontbijttijden zijn 1, 3, 5 en 7 uur. Wij nemen die van 5 uur, maar worden dus ook om 1 en 3 uur wakker...
We gaan als één van de laatste groepen op pad. Een lange, saaie etappe door de vrijwel vlakke Col du Midi, en dan gaat het echt beginnen. De
bergschrund wordt eenvoudig overwonnen, en dan gaat het zigzaggend tegen de steile helling op. Zo'n 100 m rechts van de route zien we de restanten van de ijsval van gisteravond. Het tempo ligt laag, en de boys vragen zich/mij af of we niet te langzaam gaan. Volgens mij is het gemiddelde nog redelijk, maar mijn hoogtemeter doet een beetje raar, dus misschien zijn we minder hoog dan ik denk. We worden in elk geval wel regelmatig ingehaald...
Na nog een spleet overgestoken te zijn, moeten we nog een laatste steil stuk, en dan vlakt het af. Hoog tijd voor een foto.
De volgende passage is mooi. Een rustig stijgende traverse tussen een paar seracs door. Een soort dalletje, dat beschutting biedt tegen de wind. Op de terugweg gaan we daar lunchen.
Niet lang daarna komen we op de schouder van de berg, en zien de hoofdtop liggen. De normaalroute daarheen traverseert hier vandaan door de flank van de Mont Maudit, maar wij volgen de rug naar links, naar de top van de Tacul.
Eerst maar eens een hapje eten. Energie opdoen voor het laatste stuk. Wouter wil eigenlijk het liefste met Maarten doorlopen naar de Mont Blanc, maar daar komt natuurlijk niets van in.
Het waait hier verschrikkelijk hard, we vallen af en toe haast om. Gelukkig hebben we ons goed gekleed, met thermisch ondergoed en bivakmutsen en zo, dus we hebben het niet koud. Zo komen de gekochte spullen goed van pas.
De top van de Tacul blijkt toch een rotstopje te zijn, hoewel daar in geen enkel gidsje over gesproken wordt. Die laatste 20 m zijn nog even spannend, om met stijgijzers de half verijsde rotsen op te komen. Eerst met een spreidstand uit een geultje klimmen, en dan om een rotspunt heen, waarbij ik niet zo gauw een goede handgreep vind. De boys worden ietwat ongeduldig, maar ik blijf consequent de driepuntstechniek gebruiken. Ik vind de handgreep gelukkig wel, en daarna wordt het eenvoudiger. De touwzekering is overigens een grote psychologische hulp, en als voorklimmer heb je daar toch wat minder aan...
En daar is-tie dan, het topkruis! We hebben het gehaald!
Ook stoere alpinisten hebben wel eens zin in een knuffel ;)
We zien nu dat het nog een heel eind is naar de hoofdtop van de Mont Blanc. Dat is ècht een zware tocht! De sleutelpassage bij de schouder van de Mont Maudit ziet er pittig uit, maar dat zal wel meevallen als je er dichterbij bent. Het ziet er altijd steiler uit als je er van een afstand tegenaan kijkt.
Het uitzicht is fenomenaal, 360° rondom. Je kunt alle hoge Alpentoppen zien. Alleen de MB zelf staat in de weg :)
Na een poosje genieten en foto's maken gaan we weer op pad, anders wordt het te koud. En er moeten nog een hoop afdaalmeters gemaakt worden. De beklimming heeft toch een uur langer geduurd dan gepland, en we willen wel op tijd bij de kabelbaan terug zijn.
Als we weer bij het 'dalletje' aankomen is het tijd voor de lunch, met warme thee uit de hut. Leve de thermosflessen. Het is misschien geen 100% veilige plek, zo onder een grote
serac, maar het is de enige plek die luwte biedt tegen de harde wind. En hij ziet er wel stabiel uit.
Maar het afdoen van je helm is niet zo'n goed idee, Maarten. Er valt een vuistgroot stuk ijs over de rand naar beneden, een paar meter van hem af. Hij doet gauw z'n helm weer op.
De afdaling is verder niet zo boeiend. Het spoor begint zacht te worden. Maarten loopt voorop en glijdt regelmatig uit. Als we weer beneden op de gletsjer zijn zit ik er behoorlijk doorheen. Op dat stuk vals plat ga ik nogal langzaam, en regelmatig staat het touw voor me strak . Die jongens zullen het weten ook, dat ze met zo'n ouwe man op pad zijn ;) Nou ja, ik zal het maar aan de longontsteking wijten. We moéten ook wel doorlopen, want er komt een rare slechtweerwolk achter de MB vandaan onze kant op.
We komen langs het tentenkampje. De tentjes staan beschermd binnen sneeuwmuurtjes, maar er staat er eentje niet goed vast en dreigt het luchtruim kiezen. Gelukkig is er nog iemand aanwezig die met een snel sprintje het ding kan redden.
Links zien we kleurrijke klimmers in een verticale rotswand. Wat is dit toch een gigantische speeltuin. Overal zijn mensen in de weer, in alle moeilijkheidsgraden. Er lijkt ook nog een groepje wetenschappers aan het werk op de gletsjer. Iemand met meetinstrumenten aan zijn lijf, en anderen die allerlei data inkloppen op hun laptop.
Het begint licht te sneeuwen. Gelukkig is dat alles dat er uit die onheilspellende wolk komt; geen onweer of zo, en het houdt ook snel weer op. En dan moeten we het laatste graatje weer op. Twintig jaar geleden ging ik hier met het zwart voor de ogen in geforceerd tempo omhoog, om de laatste cabine te halen. Die de één-na-laatste bleek te zijn... Vandaag gaat het heel wat langzamer, maar ook nu heb ik het helemaal gehad. Aan een strak touw wordt ik af en toe omhoog gesleurd.
En dan weer de toeristendrukte in. Goeie help, wat een andere wereld. Bij het omkleden wordt Maarten door een landgenoot uitbundig gefeliciteerd (met de prestatie; met het omkleden had het niets te maken). Alsof we de Mount Everest beklommen hebben. Ach ja, zalig zijn de onwetenden...
Maar wel lekker dat we zo gemakkelijk terug naar het dal kunnen. We blijven niet boven hangen, maar nemen snel een cabine naar het tussenstation. We krijgen als alpinisten gelukkig voorrang, zodat we niet zo lang hoeven te wachten.
Op het terrasje bij het tussenstation mag ik geen biertje omdat ik nog moet rijden. Gezien mijn rijstijl en huidige vermoeidheid kan ik dan maar beter broodnuchter zijn.
Dan zinkt het langzaam in: we hebben het gehaald, en het was een prachtige tocht. Ook al was het niet de echte Mont Blanc.
