De mooiste normaalroute van de Franse kant is ongetwijfeld de overschrijding van drie bergen; de Mont Blanc de Tacul, de Mont Maudit en de Mont Blanc. Althans, van de eerste twee betreedt je niet de top maar steekt over de schouder heen. Op onderstaande kaart is dit de rode route. 
Je start vanuit de Refuge des Cosmiques, die de vorige middag bereikt is met de cabinebaan van de Aiguille du Midi (30-40 minuten lopen over sneeuw). Dit is een goede, niet erg drukke hut, waardoor je fris aan de beklimming kunt beginnen, 't Is wel een privéhut, dus duurder dan de hutten van de Club Alpine.
Bovenstaande foto geeft een overzicht. Links de Col du Midi, het begin van de route. Een vlakke traverse tot onder de MB du Tacul, en dan rechts van de rotsen omhoog naar de schouder (Epaule du Tacul). Rechts daarvan zie je de toppen van de Mont Maudit en de Mont Blanc.
Op deze foto's zie je variaties in de toestand van de helling naar de Epaule du Tacul. De laatste jaren worden de spleten groter en valt er weleens een serac naar beneden, met soms akelige gevolgen. Zie bijvoorbeeld http://musingsofabittergirl.wordpress.com/2008/08/26/bitter-seracs/
Dit is het enige objectieve risico van deze route. Het komt niet vaak voor, maar als het gebeurt is het goed mis. Zoiets als een vliegtuig- of busongeluk.
Bovenstaande foto toont de route langs de Mont Maudit in 2005. Als je goed kijkt (foto aanklikken) zie je een route lopen door de ijsbreuk in het midden van de foto. Daar kunnen steile stukjes in zitten. Er lijken echter ook sporen rechts omheen te lopen. Onderstaande foto uit 2006 geeft ook zo'n route aan.
De route loopt naar een korte, steile helling, de Schlüsselstelle (Breche Maudit).
De ijsval van dichterbij (2005).
Op onderstaande foto kijk je terug naar de bovenkant van de ijsval.
Onderstaande foto's geven beelden van de Schlüsselstelle onder de Breche Maudit.
Meestal hangt daar ergens een vast touw. Kan dringen worden als het druk is...
Terugkijkend vanaf de Breche
Na de Breche wordt het een stuk eenvoudiger. Nog 500 hoogtemeters naar de top van de Mont Blanc. 
Op de top kan je dan zo terugkijken.
Het onderste routeprofiel geeft aan dat er wat op en neer gelopen moet worden. Duidelijk anders dan bij de bovenste normaalroute (Goûter).
Als ik de hoogteverschillen bij elkaar optel kom ik op 1430 m totale stijging. Een andere bron geeft echter aan dat het 1700 m is. In elk geval staat er 6-7 uur voor.
Voor de terugweg zijn er drie mogelijkheden:
1. de Goûterroute, 2438 m dalen naar de Tramway
2. de Grands Mulets route, 2500 m dalen naar het kabelbaanstation (Plan de l'Aiguille)
3. terug naar de Aiguille du Midi, 1700 m op en neer
Optie 1. is het kortste, maar impliceert het passeren van het Grand Couloir in de middag. Met alle steenslagrisico's van dien. Zie mijn vorige blog voor een beschrijving van deze route.Optie 2. zou mooi zijn, maar op die route is de gletscher erg gespleten, en ook daar zijn lawinerisico's. Alleen te overwegen als er toevallig een hoop sneeuw ligt dit jaar.
Optie 3. is wat langer, en je moet de lastige passages dan dalend doen. Tijdens de klim kunnen we kijken hóe lastig ze zijn. Op het laatste klimmetje naar het kabelbaanstation staat de man met de hamer klaar. Als je daar haast moet maken om de laatste gondel te halen kan het je zwart voor de ogen worden. En dan duvel je makkelijk van dat sneeuwgraatje af. (Is mij in 1987 bijna overkomen.)
Hoewel, tegenwoordig lijkt het aardig afgezekerd te zijn, aan de foto te zien.
De laatste gondel gaat om 18:00 uur, dus dat zou moeten kunnen. De wektijd in de Refuge des Cosmiques is 2:00 uur (andere bron zegt 1:00 uur), vertrek om 3:00 uur. Inclusief pauzes 8 uur omhoog, dus op de top om 11:00 uur. Half uurtje koukleumen en dan weer afdalen, zeg 6 uur omlaag. Dan zouden we om 17:30 uur terug moeten zijn. In geval van nood kunnen we nog een nacht in de hut overnachten.
Voor een handige beschrijving van de routes en de hutten:
http://www.icicle-mountaineering.ltd.uk/conditions.shtml
http://www.summitpost.org/route/202778/mont-blanc-3-mounts-traversee.html
http://www.summitpost.org/trip-report/293351/three-monts-traverse.html
Hoe meer ik over de Goûter-route lees, hoe onaantrekkelijker hij wordt.
Ten eerste de aanloop naar de hut. Een tocht van 6 uur, waarbij kort voor de hut het gevaarlijke Grand Couloir overgestoken moet worden. Dit is een bowling alley waar de stenen je om de oren vliegen. Uiteraard vooral ’s middags, maar ook ’s ochtends is het niet veilig. Menigeen is afgestort na door een steen getroffen te zijn.
Er hangt meestal een staalkabel waar je je aan kunt klikken. Dat voorkomt in elk geval het afstorten, dus dat moet je doen, lijkt me. Maar afhankelijk van de hoeveelheid sneeuw in het couloir hangt dat ding wel tot 4 m hoog. Nou ja, met een lange Schlinge moet dat kunnen.
Als ik naar bovenstaande foto kijk lijkt het wel meer dan 4 m. Waarschijnlijk had deze touwgroep niet zulke lange Schlinges...
De normale strategie is: aanklikken, luisteren of er stenen aankomen, en dan zo snel mogelijk naar de overkant. Eén voor één, terwijl de anderen kijken of er wat naar beneden komt zeilen. En hopen dat er geen tegenliggers aan komen. Die komen er natuurlijk wel, want er zijn nog tweehonderd toeristen die omhoog en omlaag willen. Dus dan maar hopen dat iedereen zo beleefd is om op elkaar te wachten, want omklikken lukt niet als de kabel buiten je bereik hangt… Maar ja, Franse berggidsen en beleefdheid, dat past niet in één zin. Als iedereen deze toestand overleefd heeft volgt een helling waar bijna geen steen vast ligt. De route is wel gezekerd met staalkabels. Zolang je geen grote steen op je kop krijgt, overleef je dat wel.
Dan de Refuge du Goûter. Wordt door iedereen beschreven als een nachtmerrie. “Drukte, stank, hitte en hoofdpijn.” Altijd overvol; gebouwd voor 70 mensen, maar er zitten er altijd zo'n tweehonderd... in alle hoeken en gaatjes. Op de tafels, onder de tafels, op de banken, onder de banken, op de kasten, achter het behang… Oh ja, er zijn ook nog bedden, maar die zijn vast al weken van tevoren gereserveerd. Van slapen komt natuurlijk niets, van uitrusten waarschijnlijk weinig. En hoe het gaat met eten en drinken, en met het ontbijt, en het gedrang om ’s morgens om 04:00 uur weg te komen, met z’n tweehonderden tegelijk… “Ik droom er weleens van als ik zwaar getafeld heb” (W. Sonneveld).
Er wordt ook altijd gebivakkeerd boven de hut. Er staan zelfs vaak echte tentjes, hoewel dat verboden is. Om dat ’s morgens in het donker en de vrieskou op te moeten ruimen, voordat je op pad kunt… ook geen pretje.
De route naar de top vanaf de hut is niet moeilijk, en slechts 1000 m hoogteverschil. Het vervelende zit ‘m in de drukte, met name op de smalle Bosses-graat.
Daar is weinig ruimte om te passeren, maar dat doen m.n. de gegidste groepen toch. Op- en neergaand verkeer is sowieso lastig op dat stuk van de route.
Kortom, de consensus onder alpinisten is dat de Goûter-route ieder jaar onveiliger wordt door de toenemende steenlawines en drukte, en de hut een nachtmerrie is die je meer energie kost dan rust oplevert.
Mijn voorkeur zou nu uitgaan naar de lange route: Les Trois Mont Blancs. Dat is de route die we in 1987 als afdaling gebruikten, over de schouders van de Mont Blanc du Tacul en de Mont Maudit. Deze route is ook niet zonder objectieve gevaren, maar toch minder problematisch.
Meer hierover in mijn volgende blog.
Helaas zullen we de Mont Blanc toch vanaf de Franse kant moeten beklimmen. De hut aan de Italiaanse kant (Rifugio Gonella) is namelijk niet op tijd klaar. De heropening wordt verwacht in de derde week van juli, en dat is net een week te laat.
Het wordt dus: of de kortste route (druk!), of de mooiste route (lang!). Zelf zit ik momenteel met een longontsteking thuis, dus ik vermoed dat mijn conditie begin juli niet zo best zal zijn. De kortste route begint opeens aantrekkelijk te worden...
Deze route begint vanaf de Refuge du Goûter, op 3817 m hoogte. Dan hoef je dus nog maar 993 m omhoog naar de top, ca. 5 uur. Maar deze hut is altijd overvol, dus van slapen komt niks. Als alternatief kunnen we denken aan overnachten in een lagere hut: Refuge de Têtes Rousse (3167 m). Daar kom je langs op weg naar de Ref. du Goûter. Dat betekent wel 2-3 uur langer klimmen op de topdag, maar in de hut is het veel rustig
er.
De topbeklimming vanaf Têtes Rousse vergt ca. 8 uur. Het lastigste deel zit in het begin: de overschrijding van het Grand Couloir en de klim naar de Gouter. Dat dat in het donker moet is wel een nadeel van deze keuze.
De rest van de route is een eenvoudige conditiestamp. Bij goed weer tenminste, anders kan het dramatisch koud en link worden. Laten we hopen dat we in de vierde week van juli twee stabiele dagen treffen.
