Ten eerste de aanloop naar de hut. Een tocht van 6 uur, waarbij kort voor de hut het gevaarlijke Grand Couloir overgestoken moet worden. Dit is een bowling alley waar de stenen je om de oren vliegen. Uiteraard vooral ’s middags, maar ook ’s ochtends is het niet veilig. Menigeen is afgestort na door een steen getroffen te zijn.
Er hangt meestal een staalkabel waar je je aan kunt klikken. Dat voorkomt in elk geval het afstorten, dus dat moet je doen, lijkt me. Maar afhankelijk van de hoeveelheid sneeuw in het couloir hangt dat ding wel tot 4 m hoog. Nou ja, met een lange Schlinge moet dat kunnen.
Als ik naar bovenstaande foto kijk lijkt het wel meer dan 4 m. Waarschijnlijk had deze touwgroep niet zulke lange Schlinges...
De normale strategie is: aanklikken, luisteren of er stenen aankomen, en dan zo snel mogelijk naar de overkant. Eén voor één, terwijl de anderen kijken of er wat naar beneden komt zeilen. En hopen dat er geen tegenliggers aan komen. Die komen er natuurlijk wel, want er zijn nog tweehonderd toeristen die omhoog en omlaag willen. Dus dan maar hopen dat iedereen zo beleefd is om op elkaar te wachten, want omklikken lukt niet als de kabel buiten je bereik hangt… Maar ja, Franse berggidsen en beleefdheid, dat past niet in één zin. Als iedereen deze toestand overleefd heeft volgt een helling waar bijna geen steen vast ligt. De route is wel gezekerd met staalkabels. Zolang je geen grote steen op je kop krijgt, overleef je dat wel.
Dan de Refuge du Goûter. Wordt door iedereen beschreven als een nachtmerrie. “Drukte, stank, hitte en hoofdpijn.” Altijd overvol; gebouwd voor 70 mensen, maar er zitten er altijd zo'n tweehonderd... in alle hoeken en gaatjes. Op de tafels, onder de tafels, op de banken, onder de banken, op de kasten, achter het behang… Oh ja, er zijn ook nog bedden, maar die zijn vast al weken van tevoren gereserveerd. Van slapen komt natuurlijk niets, van uitrusten waarschijnlijk weinig. En hoe het gaat met eten en drinken, en met het ontbijt, en het gedrang om ’s morgens om 04:00 uur weg te komen, met z’n tweehonderden tegelijk… “Ik droom er weleens van als ik zwaar getafeld heb” (W. Sonneveld).
Er wordt ook altijd gebivakkeerd boven de hut. Er staan zelfs vaak echte tentjes, hoewel dat verboden is. Om dat ’s morgens in het donker en de vrieskou op te moeten ruimen, voordat je op pad kunt… ook geen pretje.
De route naar de top vanaf de hut is niet moeilijk, en slechts 1000 m hoogteverschil. Het vervelende zit ‘m in de drukte, met name op de smalle Bosses-graat.
Daar is weinig ruimte om te passeren, maar dat doen m.n. de gegidste groepen toch. Op- en neergaand verkeer is sowieso lastig op dat stuk van de route.
Kortom, de consensus onder alpinisten is dat de Goûter-route ieder jaar onveiliger wordt door de toenemende steenlawines en drukte, en de hut een nachtmerrie is die je meer energie kost dan rust oplevert.
Mijn voorkeur zou nu uitgaan naar de lange route: Les Trois Mont Blancs. Dat is de route die we in 1987 als afdaling gebruikten, over de schouders van de Mont Blanc du Tacul en de Mont Maudit. Deze route is ook niet zonder objectieve gevaren, maar toch minder problematisch.
Meer hierover in mijn volgende blog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten